Ik weet en vertrouw dat de Bron zelf mij zal helpen op de meest onverwachte manier.

-

Ik verheug me al op mijn toekomstige staat van innerlijke vrijheid.

-

Meer en meer spiegelt het leven in de tijd datgene wat in jouzelf nog moet worden opgeschoond.

-

Het proces van loslaten betekent onderscheiden wat voedend en van eeuwigheidswaarde is en wat niet. Dit vraagt om moed; niet om bewijzen. Moed om de controle los te laten en je over te geven aan niet-weten. Probeer het niet zelf te doen: laat God het doen. Ontvang heling, het is er voor jou.

Hoe Gods tegenwoordigheid alles wat je ziet, hoopt en gelooft kan veranderen.

Kern: een diepgaande ervaring van God of het Oneindige. Dit is geen abstractie of theorie. Het is niet zomaar een aangename theorie over randzaken. Het gaat over Gods liefhebbende eenwording met de gehele schepping sinds het begin.

We groeien door een bepaalde perfecte orde achter ons te laten, door een pijnlijke en schijnbaar zinloze wanorde  binnen te gaan, om vervolgens bij een tweede orde of 'opstanding' uit te komen. Dit is het 'patroon dat verbindt' en onze relatie met alles om ons heen overstijgt.

Het traject van transformatieve groei gebruikt metaforen, zoals: de reis van de held, vier seizoenen of richtingen, exodus- ballingschap- beloofde land, kruis- dood en opstanding. Elk van deze 'mythes', ieder op z'n eigen manier, zegt dat groei plaatsvindt, in deze volledige volgorde. Om te groeien richting liefde, eenheid, verlossing, of verlichting, moeten we onze Orde verlaten en via wanorde naar de tweede orde gaan.

De orde in het eerste stadium, dat ons gegeven wordt, voelen we ons onschuldig en veilig. In de basis is alles goed, alles heeft betekenis en we voelen ons deel van wat normaal en verdiend lijkt te zijn. Het is onze eerste naïviteit'; voor alles is een verklaring, dus alles lijkt rechtstreeks van God te komen, massief en voor eeuwig.

Degenen die proberen om in deze eerste bevredigende uitleg van hoe de dingen zijn en zouden moeten zijn te blijven, zullen geneigd zijn om duisternis, conflict, tegenstrijdigheid, lijden of duisternis te weigeren of te vermijden. Ze moeten niets van wanorde( goddelijke chaos) hebben. Zelfs Christenen moeten niets hebben van dingen dielijken op 'het kruis dragen'. Dit is de enorme prijs die we betaald hebben door Jezus slechts te danken voor wat hij aan het kruis deed, in plaats van hem na te volgen.

Wanorde of verandering moeten altijd vermmeden worden, zo gelooft het ego, dus laten we vooral onze kop in het zand steken en doen alsof mijn status quo volledig goed is, en goed zou moeten zijn voor iedereen, altijd 'waar' en zelfs de enige waarheid. Maar een permanent verblijf in dit stadium creëert nogal eens mensen die welbewust naief zijn of controlefreaks, en vaak een combinatie van beiden. Ze denken vanuit een wereldbeeld van schaarste en bijna nooit van overvloed.

Uiteindelijk zal je ideaal ingerichte universum je gaan teleurstellen, als je tenminste eerlijk bent. De dood van een geliefdeof je werk, gepest worden, hulpbehoevendheid of je realiseert je dat er heel veel mensen uitgesloten zijn van jouw welverdiende ' leven, vrijheid en het nastreven van geluk'. Dit is het stadium van de wanorde, ook wel 'zondeval'genoemd. Het is in zekere zin noodzakelijk als je tot groei wil komen; maar sommigen van ons vinden deze fase zo oncomfortabel dat we proberen  te vluchten naar onze eerste geschapen orde- zelfs als we hieraan kapot gaan.

Het permanent verblijven in dit (eerste)stadium maakt mensen nogal negatief en cynisch, veelal boos, en koppig en dogmatisch over verschillende vormen van politieke correctheid, in een zoektocht naar vaste grond onder de voeten.  Dit soort universeel cynisme en septicisme  zoeken een nieuwe universele verklaring, die gaat werken als religie, en uiteindelijk zit hierin ook hun grootste kwetsbaarheid.

Elke religie ieder op haar eigen manier, heeft het over dit stadium van een tweede orde. Hier zijn termen voor als 'verlichting', 'exodus', 'nirvana', 'de hemel','verlossing', 'lentetijd', of zelfs opstanding. Het is het leven aan de andere kant van de dood,de overwinning aan de overkant van het falen,de vreugde aan de overzijde van de pijn van de bevalling.

Er gaan geen rechtstreekse vluchten naar de tweede orde. Er is geen weg dan erdoorheen - niet eronderdoor, eroverheen of eromheen. Om te arriveren moeten we het stadium van wanorde o dergaan, ervan leren, en in ons opnemen, en zo de eerste naïeve orde ontstijgen - en tegelijkertijd ook die orde in ons opnemen!  Het vasthouden aan het goede uit de eerste orde, maar ook de nodige correcties hierop aanbrengen. Mensen die dit stadium bereikt hebben, zoals de joodse profeten, zou je 'radicale traditionalisten' kunnen noemen.

Ze houden genoeg van hun waarheid en hun eigen groep om ze ook te bekritiseren, met genoeg kritiek om hun eigen integriteit en intelligentie te kunnen bewaren. Deze wijze mensen zijn niet langer meer defensief, noch zetten zij zich af. Ze vormen een minderheid van de mensheid.

Op de vraag wat moeten we willen zegt de mysticus: niets! Het gaat niet om jou. Het gaat om een totale destructie van al jouw eisen ten aanzien van God. Religie is dus niet slechts een zelf gekozen  leefwijze of een 'geloof in'. Religie is iets anders. Het is altijd meer dan dat. Het is verstandsverbijstering en trauma( een  wond). Wat wordt er in dit geval 'verwond'? Ons vermogen of verstand of het vermogen om er met taal nog bij te kunnen komen.

Zoals een getraumatiseerd iemand niet kan spreken over wat hem overkwam, omdat hij het zich niet meer kan herinneren, laat het wel sporen na. Hierbij gaat het niet over een 'innerlijke ervaring'. Een trauma is geen ervaring, het is eerder een gebrek aan ervaring. Ik kan er immers niet bijkomen, ik kan er met m'n verstandniet bij. Het is  een volkomenverstandsverbijstering. Geen ervaring waar je op kunt bouwen.

Religie is voor een deel traumatisch. Wat verwondt wordt in de houding van de moderne, zelfverzekerde mens, die in zijn geloof alle eisen van rationaliteit meeneemt, voor wie God voorwaardelijk is. De mens die 'weet wie hij is', en die op zijn rechten staat. Wat in het trauma wordt weggenomen is dat, wat tot je beschikking stond om jezelf te begrijpen, taal, kennis, wetenschap, traditie, symbolen etc. De context van het leven wordt verwond, getraumatiseerd. Het is verbijsterend.

Religie gebruikt in plaats van trauma het woord openbaring. Openbaring is zo begrepen geen kennisoverdracht. Het is niet een inhoud die wordt meegedeeld, maar het inslagmoment van deze mededeling, dat in het Oude Testament vaak wordt voorgesteld als bliksem en donder of door de stoot op de ramshoorn. Het is een moment van angst met andere woorden: het is beroofd worden van alles wat we zelf willen. Alkes wat we zelf willen: dat is wat Aron te bieden heeft. Een gouden kalf en een religie met een mooi, troostend verhaal. Maar het Joodse volk wil van Mozes niets weten. 

Een openbaring is verbijsterend, traumatisch. Het is nooit de bevestiging van wat we graag willen horen. In het  O.T zijn veel trauma's te vinden. Denk aan het moment waarop God van Abraham vraagt zijn zoon te offeren. Ook sommige Psalmen (137)zijn verbijsterend en traumatisch. Niet vreemd dat een openbaring nooit goed uitkomt. Mozes probeert zich er eerst van af te maken en Jezus vraagt of deze beker niet aan hem voorbij kan gaan. En toch is dit niet per se iets negatiefs. 'Negatief', dit is immers al een oordeel dat wij vellen.

Bij het trauma wordt iets achtergelaten, en dat is precies dat oordeel. Het oordeel dat al besloten ligt in de manier waarop we ons leven vormgeven. Denk ook aan de Bergrede: je dacht te weten wat het goede handelen is, maar alles  blijkt anders te liggen. Er wordt je iets ontnomen, namelijk, datgene wat je zo trots 'zingeving' noemde, maar we hebben het hier niet over zingeving, maar o er de ontgoocheling van zin.

Waar religie als traditie houvast, betekenis en troost geeft, daar wordt deze in religie als religie gedacht vanuit trauma, openbaring, verwond. De Bijbel gaat vooral over deze wond. Niet alleen over troost en zingeving. Maar ja, dat horen we liever niet.