Je bent geboren om erbij te horen. Wij zijn alleen wie we zijn op grond van onze verbondenheid met alles in en buiten onszelf. Een soortgelijke verbinding bestuurt ons sociale gedrag: we creëren een superorganisme in onze relaties met elkaar.

In onze handelingen, emoties, gedragingen en meningen geven we blijk van deze impuls. We dachten lang dat macht een drijfveer was maar eenwording met de ander is onze natuurlijke impuls. We streven onbewust constant naar synchronie. Wij zijn niet voor eenzaamheid, concurrentie  en zelfzucht in de wieg gelegd.

De meeste stress en ernstigste ziektetoestanden ervaren we als we geïsoleerd zijn van anderen en ons niet verbonden kunnen voelen.

Dit komt op vier manieren tot uiting:
1. de behoefte om erbij te horen
2. de behoefte aan overéénstemming
3. de behoefte tot geven (delen van emoties)
4. de behoefte om aan de beurt te komen (om- beurten-benadering)

Erbij horen is onze sterkste behoefte, de belangrijkste factor voor onze gezondheid.
Welke samenleving creeër je voor jezelf?
Van welke sociale betrekkingen maak je deel uit?
Zelfs verbondenheid met een huisdier is een beschermende factor.

Een gevoel van isolement is de wortel van stress en ziekte. Iedere relatie, van welke aard ook, verbetert je overlevingskans met 50%. In sociale ontmoetingen worden we imitatie-experts, in dienst van een hoger doel; 'verbondenheid'. Mensen zijn wandelende stemmingsgeleiders. Het ultieme nut van iedere sociale ontmoeting is het creëren van eenheid tussen jezelf en de ander. De invloed van een sociaal netwerk geeft een geluksgevoel.

Ons psychologische landschap is een complexe mengeling van innerlijke en uiterlijke omstandigheden. Het is onmogelijk een emotie uiteen te rafelen en te zeggen dit is mijn emotie.

De belangrijkste factor in het proces van streven naar verbondenheid begint bij de automatische wil tot geven. Onzelfzuchtigheid geeft je een goed gevoel.
Heelheid is in mijn ogen het gevoel van verbondenheid met jezelf en je omgeving.
En dit komt o.a voort uit het besef van de samenhang van alle dingen. We kunnen  een andere kijk  op de samenleving cultiveren vanuit onze intrinsieke verbondenheid. Ons doel op aarde herschrijven en uitstijgend boven de strijd om het bestaan en het streven naar dominantie.

Tunnelvisie
We zien de wereld als een massa individuele opzichzelfstaande objecten. We missen het vermogen tot het waarnemen van de subtiele verbindingen tussen alle dingen. Oog krijgen voor wat het moeilijkst zichtbaar is van alles: de invloed die wijzelf op anderen en op onze omgeving hebben.

Iedere handeling heeft een rimpelingseffect op een hele zijnsketen. Een kettingreactie van gebeurtenissen. Wij kunnen in de tussenruimte zien waarin alle verschillen wegvallen; waar we één zijn. Onze cultuur heeft ons geleerd om te kijken, hoe we moeten zien. Er is een bredere, allesomvattender  manier van kijken.

Zien is een dialoog.
Wij zien jullie.

' Wees dankbaar voor iedereen die op je pad komt; het zijn je gidsen.' - Rumi

Dit mens-zijn is een soort herberg:
elke dag weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, 
een benauwdheid;

Een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdrietigheden binnenkomt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan elke gast toch met eerbied.
Misschien komt hij de hele boel ontruimen
om plaats te maken voor een nieuwe mogelijkheid...

Wees blij met iedereen die langskomt.
Zij zijn je stuk voor stuk gestuurd van gene zijde
om jou als raadgevers te dienen.

- Rumi

Over ongewenste gasten:
Als een fysieke, emotionele of mentale gewaarwording in je bewustzijn blijft opduiken, is dat een aanwijzing dat deze 'bezoeker' meer bewuste aandacht wil.  We moeten  de confrontatie met hardnekkige 'bezoekers' tot ons laten doordringen en begrijpen dat dit hun manier is om ons te vragen ernaar te kijken om zo te begrijpen wat er  echt  aan de hand is.

Dit proces bestaat uit onderzoeken, aanvaarden, begrijpen en vergiffenis schenken. Willen we ons aandachtsveld verruimen, dan vereist dit dat we ons ervan bewust  worden dat de hardnekkige bezoeker naast het gezicht dat hij ons laat zien nog een diepere dimensie (betekenis) heeft.

Vaak hebben wij die bezoeker al een stempel opgedrukt en een naam gegeven, waardoor we niet zien waar hij werkelijk voor staat. Door onderzoek, aanvaarding, begrip en vergiffenis raken we meer vertrouwd met zich herhalende patronen van angst, verdriet, ongeduld en eenzaamheid en kunnen meer openstaan voor het verhaal dat ze te vertellen hebben. Zich herhalende gedachten en verhalen worden vrijwel altijd gevoed door een niet onderkende emotie of een onderliggend gevoel.

Komen er aangename gevoelens op, dan klampen we ons daar werktuiglijk aan vast, komen er onaangename gevoelens op, dan proberen we die te negeren. Zo komen we erachter wat de kern is van een emotie, de gedachten die ermee samenhangen en de veronderstellingen waarop ze gebaseerd is. Daardoor kunnen we ons er gemakkelijker voor openstellen.

Dit is een grote stap in de richting van waarachtige vrijheid.

De herberg:
Zie je innerlijk als een herberg en de gedachten en overwegingen die dat huis vanuit de wereld van het ongeziene betreden als mensen, want ieder mens ontleent zijn waardigheid aan gedachte en geest. Zie die gedachte als iemand van wie je iets kunt leren. Houd, net zoals je rekening houdt met een mens, ook rekening met een gedachte.

'The wound is the place where the light enters you.' -  Rumi
'Pijn is de plek waar  verlichting je tegemoet komt.'

Vertrouw dat jouw wonden de plaats zijn waar het licht binnenkomt.
Jouw wonden zijn exact gepland door het universum.
Accepteer de liefde die door jouw schijnt nu, op dit moment.

Waardeer de wonden die jou hier hebben gebracht.
Hoe moeilijk ook, sta stil en waardeer ze.

Het trauma, de pijn, de angst,
weet dat de liefde altijd door jouw scheen.

Deze waarheid verandert niet.
Deze liefde verlaat jou niet.

' De wonden van de liefde kunnen alleen geheeld worden door wie ze heeft veroorzaakt.'  -  Zeruya Shalev

Mensen zijn bang om te genezen net zoals ze bang zijn om te veranderen. Ziekzijn vraagt om verandering. We vrezen ziekte maar het is ook een uitnodiging om het 'mysterie' binnen te gaan. Het kan helpen je heelheid(heiligheid) te vinden, je eenheid met God. Maar het is niet nodig dit via ziekte te doen.

De chakra's, de kabbala en de sacramenten hebben dezelfde functie: het zijn zeven stappen die je verbinding met het leven proberen te herstellen. Dit is noodzaak. Dit vraagt om het verleden los te laten, om vergeving vraagt het.

We houden vaak vast aan een ziektebeeld of trauma's omdat we er een identiteit aan ontlenen. De psyche is de sleutel tot fysieke healing.

Maar waarom werkt het niet?
- je bent verslaafd aan je 'wonden'
- je vraagt de bevestiging ook van je omgeving
- je scoort met je 'ziekte' in plaats van er lessen uit leren en het los te laten
- zelfbescherming; je verwacht niets van je gewonde persoonlijkheid en kan niet falen
- je houdt gedachten en overtuigingen vast (laag zelfwaarde gevoel)
- je hebt geen doel in je leven, je doel is zwaar beschadigd of je hebt onmogelijke doelen

Vernieuwing, verandering is een zwart gat. Maar laten we niet los dan raken we gedeprimeerd. We 'projecteren' onze onvrede op onze omgeving. We zien onszelf als slachtoffers. We vergeven niet d.w.z we staan toe dat onze negatieve gevoelens ons beheersen en pijn doen. Vergeef. Laat los.

Verdriet en woede over iets kan je manipulatief maken. Je ontleent macht aan je 'verlies'.
Als we het niet opgeven wordt het onze 'eerste' taal van intimiteit, en baseren alles op deze wonden. We trekken er profijt van.

Een identificatie van onze 'wonden' is de eerste stap naar genezing, door de pijn heen.
Reageer met compassie. Roep je spirit terug. Doorbreek patronen. Het is niet God's wil om lessen te leren die onze ziel moet ontdekken en om niet beter te worden!!!

Heling is een doorgaand proces net als 'verlichting'. 
Daar kunnen we wel wat hulp bij gebruiken.