'het is belangrijk niet veel te denken maar veel lief te hebben, en dus te doen wat je het beste tot liefde doet ontwaken.' 

- Mirabai Starr

Liefde is gewoonlijk een heel voorwaardelijke toestand, maar hoeveel mensen hebben ooit een ander onvoorwaardelijk liefgehad? We spreken over een liefde voor de mensheid, maar we kunnen niet bevatten dat je de hele mensheid kunt liefhebben. Het persoonlijke hart is een veel te klein vat voor mystieke liefde - de muren van het hart zouden erdoor worden verbrijzeld.

Mensen zijn bang om een kanaal voor kosmische liefde te worden, uit angst dat hen zal worden gevraagd te veel en te veel mensen lief te hebben. Je ziel weet precies wat ik bedoel.

Haal diep adem en vraag je ziel hoe zij zou omgaan met transcendente liefde. Als zich een onpersoonlijke stroom van liefde zou openen, zou je dan nog steeds op het persoonlijke vlak kunnen liefhebben, voor je familie kunnen zorgen, of zou mystieke liefde dat overschaduwen? Veel mensen zijn daar bang voor.

Blootgesteld worden aan mystieke liefde is hetzelfde als geroepen worden om te dienen als kanaal voor die liefde. Mystieke liefde kan niet binnen in je blijven. Zij breekt door je heen als helder licht door een schoon raam. Je kunt de kracht ervan gewoon niet beletten de wereld te veranderen.

Het is ontoereikend om mystieke liefde slechts als 'liefde'te omschrijven: het is een verlichte bewustzijnsstaat waardoor je het leven in zijn totaliteit doorgrondt als een verenigde collectieve ziel.

De aard van de mystieke liefde is het zeker weten dat een van je gebeden of een enkele liefdevolle gedachte de totaliteit van het leven beïnvloedt. Dat is de aard van mystieke liefde - zij overstijgt persoonlijke grenzen en vormt een stroom die door je heen gaat. Het mystieke hart van de kosmos, dat ben jij.

Zolang je leeft is er een bepaald doel in je leven. Dat doel heb je niet zelf verzonnen, dat is afkomstig uit een hogere bewustzijnsstaat, je hogere zelf. De enige manier waarop je erachter kunt komen wat dit doel is, is door je hartsverlangens te leren kennen.

Want dat is hoe het hogere zelf met ons communiceert. Als je je verlangens niet verbiedt of probeert te beheersen, maar toelaat en vrijlaat, kom je steeds dichter bij je levensdoel. Je perspectief veranderd.

Ontdekken waarvoor je gekomen bent.
(Her)Ken je missie!
Het belangrijkste idee dat je hartsverlangen verduistert, is het idee dat iets niet kan, dat er niet genoeg is voor jou, dat je tekortkomt. De schepping is vol oneindige mogelijkheden, liefde en licht. In ons bestaan doen we ervaringen op, waardoor we overtuigingen krijgen hoe de schepping echt werkt. Dan ervaar je korte momenten van verlichting en voel je een stabiliteit in je aanwezig die niets meer nodig heeft, die al vervuld is in zichzelf.

Je kunt helemaal opengaan en horen wat de schepper van je wil, via inspiratie.

'Wanneer je dingen vanuit je hart onderneemt, voel je een rivier van vreugde door je stromen.'
- Rumi

Vaak is het alleen mogelijk het hart te openen voor het leven van de ziel door middel van een grote levensschok. Een diep ingrijpende levenservaring kan met grote kracht het hart in een andere richting laten kijken. Soms zijn er meerdere schokken nodig om het gemoed open te houden voor het leven van de gevangen ziel. Maar dan kan in het gewonde hart de troostende lichtkracht uit het levensveld van de ziel indalen.

Als we eenheid ervaren, voelen we liefde. Je kunt het niet aan de buitenkant zien, je kunt het niet met je zintuigen ervaren, je kunt het niet in woorden vatten, je kunt het niet vasthouden, je kunt het alleen voelen in je hart.

Eenheid staat altijd tot onze beschikking als we de deur van ons hart weten te openen. Als we de deur van ons hart sluiten voelen we ons afgescheiden, voelen we ons geen deel van het geheel. De eenheid is dan nog steeds beschikbaar, maar we kunnen er geen contact mee maken. 

Het zou ons helpen als we ook op die momente het besef konden vasthouden dat we dan nog steeds in ons hart één zijn en ons niet zouden laten verleiden door de illusie van afgescheidenheid. Eenheid is het oerprincipe achter iedere vorm van dualiteit.
Als je eenheid ervaart, voel je dat in je hart.
Daar zit je graadmeter.
Je wordt er blij van.

'Je ware aard is vrij en goed geschapen.'
- Augustinus

Onze ware aard komt vooral aan het licht in de wijze waarop met de menselijke vrijheid en verantwoordelijkheid wordt omgegaan. Onze verdeelde wil is de verkeerd gerichte wil. De wil is het centrum van het 'ik', de vitale kracht van de persoon, het 'instrument' van vrijheid en daarom zeer nauw verbonden aan de liefde, die de mens drukt en drijft naar zijn bestemming. Er kan zich van alles aan een mens opdringen, maar er blijft altijd de mogelijkheid van de keuze of men wil of niet.

Wil het hart zich verheffen, dan moet het van wil veranderen. Wat wil ik eigenlijk? Soms wil ik het ene, maar doe toch het andere, tegen mijn wil in. Wat betekenen deze vragen als de mens verantwoordelijk is en blijft? Soms is ons zicht op het goede de mist in gegaan en hebben we het verkeerde voor het goede gehouden. Verkeerde gewoontes slijten in van generatie op generatie. Heersende gewoontes in een samenleving maken het moeilijk om te veranderen.

Hoe doorbreek je de cirkel van onmacht en de kracht van het verkeerde doen?
Door op zoek te gaan naar mensen die die kracht en geluk in hun leven uitstralen. Mensen die wijsheid uitstralen. Door de jaloerse liefde onstaat er dan een drang van binnen uit om zelf ook deel te krijgen aan wat de ander reeds bezit.

Rabi' a Al Basri,  Mystica uit Irak (717 - 801 na Chr).
Haar gedichten zijn beroemd in de Arabische literatuur, maar ook ver daarbuiten.
Rabia was een vurig pleitbezorger voor religie gevoeld vanuit het hart, en niet voor het beoefenen van een geloof dat niet van binnenuit komt, of alleen vanwege het verlangen om in de hemel te komen of vanwege de angst voor de hel( de hel dat zijn de anderen).

Hoe actueel in onze tijd!

5 gedichten van Rabia  uit 'The Doorkeeper of the Heart':

1. May God steal from you 
All that steals you from Him.

2.I am fully qualified to work as a doorkeeper, and for this reason:
What is inside me, I don't let out:
What is outside me, I don't let in.
If someones comes in, he goes right out again-
He has nothing to do with me at all.
I am the Doorkeeper of the Heart, not a lump of wet clay.

3.' I was born when all I once feared- I could love'.

4.' I carry a torch in one hand
and a bucket of water in the other:
with these things I am going to set fire
to heaven
and put out the flames of hell,
so that voyagers to God 
can rip the veils
and see the real goal.'

5. 'In my soul there is a temple, a shrine, a mosque,
a church where I kneel.

Prayer should bring us to an altar
where no walls or names exist.

Is there not a region of love,
where the sovereignty is illuminated nothing,

where ecstasy gets poured into itself
and becomes lost,

where the wing is fully alive and has
mind or body,

In my soul there is a temple, a shrine,
a mosque, a church that dissolves,
That dissolves in God!