Als je niet bij je eigen kracht kunt komen, heb je het gevoel dat er iets in de weg staat tussen wat jij bent en wat je eigen leven is. Als je helemaal kunt zijn wat je leeft, dan levert dat precies de kracht waarover we het hebben.
Als we zijn wat het leven is, een naadloos geheel, dan is onze natuurlijke kracht er gewoon. Maar vaak raakt dat verstoord door dingen die gebeuren, die ons overkomen en het leven splitst zich in een hier en een daar. De vraag: hoe kom je weer bij je persoonlijke kracht, gaat er vanuit dat we die kracht van nature bezitten. En dat is ook zo.

Vaak ligt er op de bronnen van kracht een taboe vanuit je verleden. Woede is zo'n krachtbron die wordt miskend. Zo ook het laten zien van verdriet. Traumatische pijnen uit onze jeugd vormen juist de mogelijkheden om tot onze innerlijke kracht door te dringen.

Niet om de pijn heen, niet om de woede heen, niet door het onderdrukken van verdriet, maar door acceptatie en volledige aanvaarding en doorleving van het leed, de woede en het verdriet, daar ligt de bron van onze innerlijke kracht.

Mensen hebben er last van 'te aardig' te zijn, niet assertief in hun communicatie. De last zit in de weg en verhindert bij je innerlijke kracht te komen. Dat heeft vaak te maken met een ervaring die in het verleden ligt. Dat kan een vervelende situatie zijn geweest, een afwijzing, of een verbod op 'boosheid' of misschien werd je als kind miskend. Als kind voel je wat er aan de hand is, maar je hebt er geen woorden voor om het te duiden. Als kind kun je dit niet hanteren en dus stop je die pijn of pijnlijke situatie weg. Ook een kind dat zich kwetsbaar en puur opstelt, kan voor ouders niet acceptabel zijn, omdat dat hun maatschappelijke status schade toebrengt. Die puurheid wordt op deze manier weggeschoven en het kind voegt zich naar de norm van de ouders. En die patronen herhalen zich, ook als je volwassen bent, en kunnen je ontkrachten. Als volwassenen mag je die patronen doorbreken en kun je die 'last' aanpakken, want je bent geen kind meer. Je beschikt over een woordenschat, je hebt levenservaring, en - het belangrijkste- je bent niet meer afhankelijk van je ouders.

Het verbod om boos te mogen zijn, is vaak een oorzaak voor onecht gedrag. Je hebt als kind geleerd om de waarheid aan te passen. Er kunnen vele redenen zijn om de werkelijkheid innerlijk verkeerd weer te geven. Je kunt dit opzettelijk doen, maar meestal gebeurt dit onbewust. Het onbewuste vormt de kern van de ontkrachting van jezelf. Bewustwording van het onbewuste is de sleutel naar je innerlijke kracht.

Het onbewuste ligt in een kluis achter slot en grendel. Af en toe weet er iemand het slot te kraken en komt door een kier in de deur een pijnscheut binnenwaaien. Maar je trekt de deur weer dicht. De pijn, het verdriet en de woede die erachter liggen, verborgen in het onbewuste gebied van jezelf, verhindert je om bij de kern van je eigen kracht te komen.

Het is belangrijk om als volwassene de zoektocht naar je innerlijke kracht te starten. Vooral als je in bepaalde situaties tegen blinde vlekken in jezelf aanloopt, zoals depressiviteit, feedback dat je niet authentiek overkomt, niet assertief bent, wellicht niet volwassen.

Het tonen van verdriet en je kwetsbaarheid zijn geen zwaktes zoals in het algemeen wordt gedacht. Als je je eigen kwetsbaarheid volledig onderkent en accepteert wordt het een kracht. Ditzelfde geldt voor verdriet. Het onderdrukken van kwetsbaarheid zie je vaak terug in gedrag als je groot willen voordoen, belangrijk willen zijn, jezelf goed verkopen. Hoe groter de poeha, des te groter is de kans dat daaronder kwetsbaarheid schuilgaat. Je innerlijke kracht ligt daar, in de ziel van je hart. Door de pijn, door de ontroering, door het leed heen, vanuit aanvaarde kwetsbaarheid tot waarachtigheid!

Als er iets ergs gebeurd, kost dat meer tijd om te verwerken dan mensen vaak denken. Als er iemand ziek is geworden of als er iemand overlijdt: zulke gebeurtenissen kosten veel tijd en energie. Je kunt er niet veel aan doen, behalve geduld hebben. Wachten tot het overgaat. Het leven zelf heeft zijn eigen herstelkracht, het hoeft niet altijd geholpen te worden, en het verbetert of verandert. Besef: er is altijd een 'nog niet' of een 'nog meer'. Pas als je dat accepteert, kun je ermee omgaan. 

Wacht tot iets is uitgerijpt, tot het iets is. Tot het vorm heeft gekregen.