Van alle levende wezens kan alleen de mens zijn patroon doorbreken.

- William James

Onze identiteit is gevormd door de emotionele omgeving van onze vroege kinderjaren; patronen die we herhalen in ons volwassen leven. Soms behandelen we onszelf op dezelfde manier  als onze ouders deden. Wees je op dit moment extra bewust van je gedachten, overtuigingen en oordelen over jezelf. Maak een lijstje van je belangrijkste overtuigingen en 'tekortkomingen' en probeer er eens deugden van te maken. Zo is gierigheid ook zuinigheid en kun je instabiliteit ook vertalen als spontaniteit.

Pas je taalgebuik aan. Zeg niet 'ik ben eenzaam' maar ' ik sta open voor liefde' enzovoort.

' Wat begrijpen we nog niet over onszelf!'
Er zijn vier fundamentele levensvragen:
1. Wie ben ik?
2. Waar ben ik?
3. Waarom ben ik hier?
4. Wat ben ik van plan hieraan te doen?

We moeten deze vragen beantwoorden om een eind te maken aan persoonlijke verwarring en onnodige herhaling die zich voor doen in ons leven. Anders zullen we onze dagen slijten zonder dat we een idee hebben van wat we aan het doen zijn en waarom. Beantwoording van deze fundamentele levensvragen  geeft niet alleen informatie, maar werkt ook transformerend. De truc is te veranderen wat we willen veranderen. 

De eerste van de vier is de kernvraag. Deze vraag onthult alles. Het nodigt ons uit om dieper te kijken naar het grootste mysterie, het mysterie van onze eigen identiteit. Onze identiteit binnen de kosmos. Er is geen 'juist' antwoord op deze vraag. Er is alleen het antwoord dat jij geeft. 
De tweede vraag lijkt simpel, maar het antwoord is dat misschien niet.
Waar ben ik?
Waar vat je jezelf op als zijn? Wat is deze plaats waar we ons bestaan ervaren? Is het een plek om te leren? Ervaar je het als een testplek, een onderzoeksruimte? Is het een plek om je te bewijzen of te wedijveren of te concurreren.
Wat is deze plek waar we ons bevinden? De geest smeekt je dit te weten... waar ben ik?

Dan de waarom vraag.. waarom?
Waarom ben ik waar ik ben?
Waarom ben ik niet ergens anders?
Bestaat er ergens anders?
Wat is het doel van mijn bestaan in deze plaats en tijd? Is er een doel?
Wie zou je dat geven?
Kortom leef je een leven zonder nadenken, zonder intentie, zonder verlangen bij gebrek aan beter?

De laatste vraag. De belangrijkste levensvraag en de uitnodiging met je plannen voor de dag te komen en iets te gaan doen. Het leven, jouw leven bestaat bij de gratie van jouw intenties voor het leven.  Dat is de motor die je aandrijft bij de schepping van jouw leven.

Je bent jezelf constant opnieuw aan het vormen en hervormen, aan het scheppen en herscheppen. De functie van het leven is ook inderdaad om jezelf elke moment in het heden opnieuw te scheppen in de volgende meest grandioze versie van de geweldigste versie die je ooit over jezelf had.

' Patronen, we blijven er tegenaan lopen'.

Wees je bewust van de manier waarop je in de wereld staat. 
Herken je terugkerende emotionele of relationele patronen?
Hoe is/was de relatie met je ouders?
Herhalen negatieve patronen zich tot op de dag van vandaag?
Wat zou jij moeten doen om die patronen op te lossen?
Is er iets wat je moet rechtzetten, iemand die je moet vergeven of die je juist moet bedanken?

Onze gedragspatronen houden het probleem vaak in stand. Als we stoppen met het patroon, valt het probleem uiteen. Wij hebben de macht om te bepalen of er over een probleem moet worden nagedacht, wij hebben ook de macht om te bepalen of we het probleem laten voor wat het is. Niet omdat het er niet is, maar omdat het totaal irrelevant is. Simpel.

Voor positieve dingen gebruik je meestal de uitroep: 'O, wat toevallig!' Zoals een onverwachte ontmoeting met iemand die je lang niet hebt gezien. Maar is dat echt toeval? Komt het niet voor niets op je pad! Moet je aan alle toevalligheden van het leven betekenis toekennen? Gebeurt het om een reden! Toeval kan daarmee een dagtaak worden. En je kunt er je eigen verantwoordelijkheid mee ontwijken.  Ik dacht: dat kan geen toeval zijn, ik moet hier iets mee.

Sommige natuurkundigen en wiskundigen zien zulke prachtige ontwerpen in de natuur en systemen ( priemgetallen, de kristalstructuur,  kwantummechanica), dat ze menen dat daar wel een bedoeling achter moet zitten ( intelligent design).

Nuchtere filosofen en spirituele 'gelovigen' zeggen echter: toeval bestaat. En het komt in drie soorten voor, drie gradaties.
De eerste is 'per ongeluk'. Iets is niet wezenlijk een eigenschap van iets, maar bijkomstig. Jij bent bijvoorbeeld de oudste van een gezin met drie kinderen. Dit is toevallig.

Ten tweede kan toeval 'contingentie' betekenen: dat iets gebeurt is niet onmogelijk, maar evenmin noodzakelijk te verwachten.  Iets is niet onmogelijk, maar het had best anders kunnen lopen.

De derde betekenis van toeval is 'door het lot bepaald' oftewel dat wat helemaal niet voorzien is. Het winnen van de loterij is daar een voorbeeld van.

Wij kunnen maar moeilijk met het toeval omgaan. We willen de boel graag controleren, vooral het toeval van het noodlot of het ongeluk minimaliseren. En dus sluiten we verzekeringen af, zetten onze fiets op slot en fietsen altijd dezelfde route naar ons werk.

De spirituele neiging om toeval te ontkennen is in feite ook een strategie om met het noodlot om te gaan. Wie stelt dat het toeval niet bestaat kan namelijk wat ontspannener leven, zonder zich voortdurend  zorgen te maken over het noodlot dat op elke straathoek op de loer ligt. Wie spiritueel in het leven staat, blijft een beetje meer ontspannen, en treedt het vaak met een zekere ontvankelijkheid en openheid tegemoet.

Angst voor het onbekende, angst om de controle los te laten en faalangst. We houden niet van verandering, omdat we dan onmacht voelen en proberen alles onder controle te houden. Herkenbaar?
Het kan zijn dat je daardoor te dogmatisch, rigide of inflexibel bent. Je kunt moeilijk huilen, je bent defensief, je houdt je te hard vast aan regels 'omdat het nou eenmaal zo hoort', je bent geordend en perfectionistisch, je hebt veel last van schuldgevoelens en de stress is chronisch.

Maar je hebt alles onder controle!
Uitputtend is het wel.
En dat is niet fijn!
Het is slopend.

Zorg dat je wat flexibeler wordt en contact krijgt met je gevoelens. Je durft je dan makkelijker over te geven aan gebeurtenissen en kunt veranderingen makkelijker accepteren. Gewoon, zoals dat in een mensenleven de bedoeling is.

Er zijn drie emotionele basisbehoeftes; de behoefte aan veiligheid, controle en goedkeuring. Deze bepalen het merendeel van onze gedragingen en handelingen. Voor de vervulling ervan gaan we meestal op zoek buiten ons zelf in het 'moeten' en het 'doen', terwijl het de kunst is om zelf verantwoordelijkheid  te nemen voor deze basisbehoeftes: onszelf waar dan ook veilig te voelen met onszelf.

We hebben geen huis nodig om ons veilig in te voelen. We zijn zelf dat huis. Alles zit in jou, zoek niet buiten je maar binnen in je. Wat er ontbreekt aan jou leven is wat je er zelf niet aan geeft.

Het grootste deel van ons 'moeten' vindt zijn oorsprong in onzekerheid (we hebben geen controle), schuldgevoel (we willen goedkeuring), of gebrek aan veiligheid (we willen ons veilig voelen).
Moeten is moeilijk, moeten kost veel tijd en energie en geld, het 'moeten' zet ons gevangen. De andere kant is vrijheid, moeiteloosheid, eenvoud. Leer dat het in alles om een spel gaat.

Erkenning is een basisbehoefte net zoals liefde, respect, gezien worden, gehoord worden, veiligheid of bescherming. Als je glas van 'erkenning' nooit goed gevuld is, omdat je ouders nooit zeiden dat ze trots op je waren, dan is je basisbehoefte van 'erkenning' nooit voldoende aangevuld. Je glas van 'erkenning' is dan altijd half vol. Je blijft verlangen naar erkenning. Je probeert bij andere mensen alsnog die erkenning te halen: 'Doe ik het goed?', 'Ik heb gepresteerd, ben je nu trots op me?

Er is een vervelende spelregel: wat je in je jeugd hebt gemist aan 'erkenning' van je vader, kun je nooit meer van hem krijgen. Gewoonweg omdat je geen kind meer bent.

Als je je leven lang blijft verlangen naar deze erkenning, kan je de neiging ontwikkelen om maar te blijven presteren. Bijvoorbeeld in je werk of in sport. Het is nooit genoeg en je blijft maar doorgaan met jagen naar prestaties, in de hoop de pijn van de erkenning die je zo gemist hebt, alsnog te helen. Maar door meer te presteren, los je die pijn niet op. Je raakt alleen maar verder van jezelf vandaan. Je gaat over je eigen grenzen.
Je kunt het wel oplossen, door hier en nu die erkenning aan jezelf te geven. Verminder de prestatiedrang die jou voortstuwde. Een tandje lager is ook een goed idee. Zodat je niet meer over je eigen grenzen hoeft te gaan. En: dat je jezelf goed genoeg vindt! Je hoeft je voor niemand meer te bewijzen!