De mandala beeldt een eenheid uit die overeenkomt met de microkosmische aard van de ziel. Alle wegen, alle stappen die je doet, voeren naar één punt terug, namelijk het midden. De mandala is de uitdrukking van alle wegen, hij is de weg vanuit het innerlijk.
Dat de mens meer zichzelf en uniek wordt en zich volgens zijn oorsprong en natuur ontwikkelt en steeds meer bij zijn oorspronkelijke aard uitkomt.

De mandala is de voorstelling van een universeel levenspatroon. Het is een fantastische routebeschrijving voor ons leven met alle archetypische overgangen en het begin en eindpunt in het midden. Uit het middelpunt komend bereiken wij de omtrek van de cirkel in de overgangstijd van het midden van ons leven, veranderen hier van richting en keren terug naar de verlossing in de eenheid van het midden.

Een eerste vereiste voor heil en heling, die alleen in het midden van de mandala te vinden zijn, is het inzicht dat wij op onze weg door de wereld vol tegenstellingen nooit veilig zijn of kunnen zijn. Ook al leven we nog zo gezond het is niet mogelijk ons alle kwalen van het lijf te houden.
Ondanks gezond eten, genoeg beweging en gedachten die onze groei bevorderen, kunnen wij het lot niet dwingen, ook al dragen ze alle drie bij aan ons welbevinden.

Het lot is groter, verstrekkender en bestrijkt vooral langere tijdsperiodes dan onze nog zo geraffineerde pogingen het te ontlopen of zelfs om de tuin te leiden. Een kosmische levensverzekering is er niet- ook niet voor goed gedrag. Daarom vormt de verzoening met de dood als ver-(op) lossing van ons leven de beste basis voor heling. Er is niet veel voor te zeggen dat een leven beter is naarmate het langer duurt.